دل از بد عهدی ایام خون است چه داند خام حال پخته چون است
به هر سو بنگری دردی عیان است به هر کو رو کنی از غم نشان است
تو گویی گلشن از بلبل تهی گشت غزلخوان شد غراب بوستان دشت
هزاران را قفس کاشانه دادند خماران را به خون پیمانه دادند
انالحق گفت هر کس بر سر دار همه بیگانگان محرم به اسرار
رقیبان را مقام اندر بر یار خدایا زین معما پرده بر دار
همه رندان سر دار ملامت شکست افتاد در بیع ملاحت
همه میخانه ها را در ببستند همه در سوگ آزادی نشستند
نه معشوقه دگر دارد سر ناز نه عاشق را غم دلدار دمساز
تو گویی روزگار آبستن درد ز فرط دردهمه رخساره ها زرد
همه ارباب دانش همدم آه ز فعل جاهلان استغفرالله
هنر را خوار جادویی نمودند همه در بستر رخوت غنودند
دگر ابلیس ره بر کس نبندد چه خود ابلیس از این عصیان بخندد
دگر اعضای یک پیکر مگویید دگر مسمار بر سندان مکوبید
بشر راه فنا بگرفته در پیش خدای خویش را گم کرده در خویش
بشر راهی بن بستی کج و پیچ که پایانش تباهی و دگر هیچ
سروده آقای احمد قاسمی
پرنده تو قفس با خودش شرط گذاشت به هر قیمتی شده باید آزلد بشم.
اون ماهها صبر کرد تا بالاخره سر یه فرصت از قفس بیرون پرید
هنوز به اسمان نرفته بود که زیر پنجه های تیز گربه اسیر شد .
پرنده با خودش گفت آزادی خوبه ولی نه به هر قیمتی .
هیچ می دانی ؟
روزها بی تو سپری نمی شوند
و تو اصلا سراغ مرا نمیگیری
هیچ می دانی؟
تنهای تنهایم
برای تو ترانه ها می خوانم
اما نمی شنوی!
سالهاست بیرون نیامده ای
در آنجاها که باید باشی نیستی
انگار دست و پایت را بسته باشند
نه پرنده شدی
که در آسمان پرواز کنی
نه رود که بخروشی
متولد شدی
قد کشیدی
اما زندگی نکردی