شکوه از زمانه
دل از بد عهدی ایام خون است چه داند خام حال پخته چون است
به هر سو بنگری دردی عیان است به هر کو رو کنی از غم نشان است
تو گویی گلشن از بلبل تهی گشت غزلخوان شد غراب بوستان دشت
هزاران را قفس کاشانه دادند خماران را به خون پیمانه دادند
انالحق گفت هر کس بر سر دار همه بیگانگان محرم به اسرار
رقیبان را مقام اندر بر یار خدایا زین معما پرده بر دار
همه رندان سر دار ملامت شکست افتاد در بیع ملاحت
همه میخانه ها را در ببستند همه در سوگ آزادی نشستند
نه معشوقه دگر دارد سر ناز نه عاشق را غم دلدار دمساز
تو گویی روزگار آبستن درد ز فرط دردهمه رخساره ها زرد
همه ارباب دانش همدم آه ز فعل جاهلان استغفرالله
هنر را خوار جادویی نمودند همه در بستر رخوت غنودند
دگر ابلیس ره بر کس نبندد چه خود ابلیس از این عصیان بخندد
دگر اعضای یک پیکر مگویید دگر مسمار بر سندان مکوبید
بشر راه فنا بگرفته در پیش خدای خویش را گم کرده در خویش
بشر راهی بن بستی کج و پیچ که پایانش تباهی و دگر هیچ
سروده آقای احمد قاسمی
